enEnglish
Zoek Me Nu Sociaal

Laatste Leden

Jeruzalemse wetenschappers helpen de ware locatie van de Melkweg in kaart te brengen in kosmisch onderzoek

Jeruzalemse wetenschappers helpen de ware locatie van de Melkweg in kaart te brengen in kosmisch onderzoek

13 oktober 2024 Published by
Jeruzalemse wetenschappers helpen de ware locatie van de Melkweg in kaart te brengen in kosmisch onderzoek

Bron: www.jpost.com
Israël , 2024-10-13 00:33:00 , JPost.com – Homepage

Waar komt de Melkweg verblijven? Wij wonen daar en weten dat het zijn naam heeft gekregen van een Griekse mythe over de godin Hera die melk langs de hemel sproeide.

Dondergod Zeus legde zijn zoon – de baby Herakles, geboren uit een sterfelijke vrouw, aan Hera’s borst terwijl zij sliep, zodat de baby haar melk zou drinken en onsterfelijk zou worden. Hera wordt wakker terwijl ze borstvoeding geeft en realiseert zich dan dat ze een onbekende baby borstvoeding geeft; ze duwt de baby weg, een deel van haar melk morst, en het produceert de band van licht die bekend staat als de Melkweg, volgens de mythologie.

Maar tot nu toe wisten we niet waar het was, omdat het slechts één sterrenstelsel is tussen miljarden in het heelal.

Als we terugkijken naar hoe de astronomie haar theorieën in de loop der tijd ontwikkelde, kunnen we begrijpen hoe astronomen en filosofen worstelden met het begrijpen van de aard van sterrenstelsels en de uitgestrektheid van ons universum.

De Melkweg is het sterrenstelsel waar ons zonnestelsel deel van uitmaakt. De naam beschrijft het uiterlijk van het sterrenstelsel vanaf de aarde – een nevelige lichtband aan de nachtelijke hemel, gevormd door sterren die niet afzonderlijk te onderscheiden zijn zonder een krachtige telescoop.

Een afbeelding van sterrenstelsels van meer dan 13 miljard jaar geleden, gemaakt door de NIRCam (Near-Infrared Camera) van NASA’s James Webb Space Telescope. (credit: NASA, ESA, CSA, Steve Finkelstein (UT Austin))

De Melkweg is een balkspiraalstelsel dat slechts ongeveer 1000 lichtjaar dik is bij de spiraalarmen en meer bij de uitstulping). Recente simulaties suggereren dat een donkere materie gebied, dat ook enkele zichtbare sterren bevat, zich kan uitstrekken tot een diameter van bijna 2 miljoen lichtjaar. De Melkweg heeft verschillende satellietsterrenstelsels en maakt deel uit van de Lokale Groep van sterrenstelsels, die deel uitmaken van de Virgo Supercluster, die zelf weer een onderdeel is van de Laniakea Supercluster.

Astrofysici geloven dat het 100 miljard tot 400 miljard sterren en minstens dat aantal planeten bevat.

Een geschiedenis van ontdekking

Galileo Galilei loste in 1610 met zijn telescoop voor het eerst de lichtband op in individuele sterren. Tot het begin van de jaren 1920 dachten de meeste astronomen dat de Melkweg alle sterren in het heelal bevatte, maar ze zaten er ver naast.

In 1929 gebruikte de Amerikaanse astronoom Edwin Hubble de grootste telescoop van zijn tijd om het eerste observationele bewijs te leveren dat het heelal een eindige leeftijd heeft en hij ontdekte dat hoe verder een sterrenstelsel van de aarde verwijderd is, hoe sneller het lijkt terug te trekken in de tijd. ruimtewat betekent dat het heelal in alle richtingen gelijkmatig uitdijt) dat de Melkweg slechts één van de vele sterrenstelsels is.

Hubble werd door Albert Einstein bedankt voor zijn bijdrage aan zijn theorieën. Hubble’s naam wordt sindsdien geëerd voor een krachtige ruimtetelescoop.

Blijf op de hoogte van het laatste nieuws!

Abonneer u op de nieuwsbrief van The Jerusalem Post

NU, EEN internationaal onderzoek waarin wetenschappers van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem heeft de gravitationele “aantrekkingsbekkens” in het lokale heelal in kaart gebracht, wat nieuwe inzichten biedt in de grootschalige kosmische structuren die de beweging van sterrenstelsels vormgeven.

Ze hebben hun bevindingen zojuist gepubliceerd in het prestigieuze tijdschrift Nature Astronomy onder de titel “Identification of basins of attraction in the local universe”.

Met behulp van geavanceerde gegevens van de Cosmicflows-4 compilatie van afstanden en snelheden van ongeveer 56.000 sterrenstelsels, paste het team geavanceerde algoritmen toe om gebieden te identificeren waar zwaartekracht domineert, zoals de Sloan Great Wall en de Shapley Supercluster. Dit onderzoek suggereert dat onze Melkweg hoogstwaarschijnlijk in het grotere Shapley-bekken ligt, waardoor ons begrip van kosmische stromingen en de rol van massieve structuren in het vormgeven van de evolutie van het heelal verschuift.

De teamleden zeiden dat ze een belangrijke stap voorwaarts hadden gezet in het begrijpen van de enorme structuur van het heelal, door belangrijke zwaartekrachtgebieden te identificeren die bekend staan als “aantrekkingsbekkens”. Ze beweerden dat dit belangrijk was omdat het ons begrip van de grootschalige structuur van het heelal en de zwaartekrachtkrachten die het heelal vormgeven, verdiept.

Door de aantrekkingsbekkens in kaart te brengen – regio’s waar de zwaartekracht sterrenstelsels en materie aantrekt, vervolgden ze – onthult het onderzoek hoe massieve kosmische structuren de beweging en vorming van sterrenstelsels in de loop van de tijd beïnvloeden.

“Inzicht in deze dynamica helpt ons niet alleen om het verleden van het heelal en de huidige evolutie beter te begrijpen, maar biedt ook waardevolle inzichten in fundamentele kosmologische vraagstukken, zoals de verdeling van donkere materie en de krachten die de kosmische uitdijing aandrijven. Deze kennis heeft het potentieel om onze modellen van het heelal te verfijnen en toekomstig astronomisch onderzoek te sturen.”

Het onderzoek, geleid door Dr. A. Valade aan het Liebnitz Instituut voor Astrofysica in Potsdam tijdens zijn promotieonderzoek onder toezicht van Prof. Yehuda Hoffman van de Hebreeuwse Universiteit en Prof. Noam Libeskind van Potsdam, omvatte ook bijdragen van wetenschappers aan de Universiteit van Parijs-Saclay en de Universiteit van Hawaï.

De studie is gebaseerd op het alom geaccepteerde Lambda Cold Dark Matter standaardmodel van de kosmologie, dat suggereert dat de grootschalige structuur van het universum is ontstaan uit kwantumfluctuaties tijdens de vroege stadia van de kosmische inflatie. Deze minuscule dichtheidsfluctuaties evolueerden en vormden de sterrenstelsels en clusters die we vandaag de dag waarnemen. Naarmate deze dichtheidsverstoringen groter werden, trokken ze omringende materie aan, waardoor regio’s ontstonden waar gravitationele potentiële minima, of aantrekkingsbekkens, werden gevormd.

Eerdere catalogi hadden gesuggereerd dat het Melkwegstelsel deel uitmaakte van een gebied dat de Laniakea Supercluster werd genoemd, maar de nieuwe CF4-gegevens bieden een iets ander perspectief en geven aan dat Laniakea mogelijk deel uitmaakt van het veel grotere Shapley-bekken van aantrekkingskracht dat een nog groter volume van het lokale heelal omvat.

Onder de nieuw geïdentificeerde gebieden valt de Grote Muur van Sloan op als het grootste aantrekkingsbekken, met een volume van ongeveer een half miljard kubieke lichtjaren, meer dan twee keer zo groot als het Shapley-bekken, dat eerder als het grootste werd beschouwd. Deze bevindingen bieden een ongekende kijk in het zwaartekrachtlandschap van het lokale heelal en bieden nieuwe inzichten in hoe sterrenstelsels en kosmische structuren in de loop van de tijd evolueren en op elkaar inwerken.






Lees dit artikel en meer van www.jpost.com – Israël

Privacy Policy - Terms and Conditions